ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ… Η ΕΛΛΑΔΑ!
Η επανάληψη ενός διεθνούς πειράματος…
Η αξιοπιστία και εγκυρότητα ενός πειράματος, όπως ορίζει η θεωρία της επιστημονικής έρευνας, έγκειται στην επανάληψή του και στη συστηματική και πολυφασική μελέτη των πορισμάτων του.
Ένα τέτοιο πείραμα βρίσκεται σε εξέλιξη τα τελευταία χρόνια. Επικεφαλείς του είναι τα «γεράκια» του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Σκοπός του είναι να αξιολογηθεί ο βαθμός ετοιμότητας και αποτελεσματικότητας τόσο των μηχανισμών «σχάσης» των εθνικών οικονομιών, που διαθέτει το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα (κερδοσκοπικές επιθέσεις από παγκόσμια χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, αρνητικές εκθέσεις από διεθνείς επενδυτικούς οίκους, αύξηση επιτοκίων δανεισμού), όσο και των μηχανισμών ελέγχου και χειραγώγησης αυτών (σύστημα δανειοδότησης, πολιτικοί εκβιασμοί, παραπομπή στο Δ.Ν.Τ., σύστημα επιτήρησης). Παράλληλος στόχος είναι ο έλεγχος των δυνατοτήτων και αντοχών που έχει το καπιταλιστικό οικοδόμημα, όταν κλυδωνίζεται και αμφισβητείται, να βρίσκει τρόπους «αντιστήριξης» και επιβεβαίωσης της αναγκαιότητας του. Το «κατάλληλο περιβάλλον» για την διεξαγωγή του πειράματος είναι η πρόκληση τεχνητής οικονομικής κρίσης, μέσα σε ένα ευρύτερα ασταθές οικονομικό περιβάλλον. Η επιλογή της χώρας-πειραματόζωου δε γίνεται με τυχαία δειγματοληψία. Γίνεται με συγκεκριμένα κριτήρια που καθορίζουν την έννοια του «αδύναμου κρίκου»: μια χώρα που βρίσκεται σε νευραλγική γεωπολιτική θέση, που εντάσσεται στις παρυφές του παγκόσμιου οικονομικού γίγνεσθαι, που ασθμαίνοντας προσπαθεί να ασπαστεί και να εφαρμόσει τις παγκόσμιες καπιταλιστικές επιταγές, δεκτική σε έξωθεν πιέσεις και υπαγορεύσεις και με έντονα εσωτερικά οικονομικά και κοινωνικοπολιτικά προβλήματα.
Το πρώτο θύμα ήταν η Αργεντινή. Το δεύτερο η Ελλάδα! Στην Ελλάδα διεξάγεται η δεύτερη φάση του πειράματος και συμμετέχουν και οι κραταιές ευρωπαϊκές καπιταλιστικές δυνάμεις.
Έτσι, η πολιτική στήριξη των ευρωπαίων ετέρων προς την Ελλάδα προϋποθέτει την υπαγωγή της σε ένα σύστημα πολλαπλού ασφυκτικού ελέγχου. Προϋποθέτει μια άγρια τριπλή επιτήρηση της χώρας από την Ε. Επιτροπή, την Ε.Κ.Τ. και το Δ.Ν.Τ.. Και απαιτεί επιπλέον συμπληρωματικά μέτρα, αν δεν αποδώσει το Σχέδιο Σταθερότητας και Ανάπτυξης που προσχηματικά έχουν εγκρίνει οι Βρυξέλλες. Και τα μέτρα αυτά, τα οποία είναι καταχωρημένα στο «Σχέδιο Β’» της ελληνικής κυβέρνησης, είναι υπαγορευμένα από το Δ.Ν.Τ., του οποίου οι συνταγές είναι άγρια νεοφιλελεύθερες και ανάλγητές. Ειδικότερα, απαιτεί κατάργηση βασικού μισθού, ψαλίδισμα των κοινωνικών παροχών και στραγγαλισμό του κοινωνικού κράτους, συρρίκνωση του δημόσιου τομέα με πλήρη παραχώρηση εδάφους στην ιδιωτικοποίηση, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων προς την κατεύθυνση της καταστρατήγησης των θεμελιωδών εργασιακών δικαιωμάτων και της νομιμοποίησης των εργοδοτικών αυθαιρεσιών. Μέτρα που δοκιμάστηκαν ως συνταγές «θεραπείας» με ολέθρια αποτελέσματα στην λατινική Αμερική και τώρα δοκιμάζονται και στην Ευρώπη.
Και τα μέτρα αυτά προβάλλονται ως «πανάκεια» για να βγει μια χώρα, για να βγει η Ελλάδα, από τη δίνη της οικονομικής κρίσης. Και ως εκ τούτου πρέπει να εφαρμοστούν απερίσπαστα και χωρίς «εθνικούς και κοινωνικούς συναισθηματισμούς». Προειδοποιούν έτσι τις κυβερνήσεις να μη φοβούνται το πολιτικό κόστος, την αύξηση των ανισοτήτων, τις κοινωνικές ταραχές. Διότι, όπως σε κάθε πόλεμο, οι παράπλευρες απώλειες είναι δικαιολογημένες και θεμιτές. Ας καταργηθεί, λοιπόν, η προστασία της απασχόλησης, η κοινωνική ασφάλιση, η κοινωνική πρόνοια. Ας κατεδαφιστεί, λοιπόν, το κοινωνικό κράτος. Ας ισοπεδωθούν, λοιπόν, όλες οι κατακτήσεις των κοινωνικών μαζών που με αίμα και αγώνες πέτυχαν. Ας πληρώσουν, εν τέλει, την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος οι εργαζόμενοι, χωρίς στο ελάχιστο να θιχτούν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και των πυλώνων του καπιταλιστικού συστήματος. Και όλα αυτά με το απαιτούμενα επισφράγισμα του αδιέξοδου οποιουδήποτε κοινωνικού αγώνα. Διότι, προβάλλεται ως αυταπόδεικτη η άποψη πως οι κοινωνικοί αγώνες, μεσούσης μιας τέτοιας κρίσης, μόνο περαιτέρω προβλήματα μπορούν να προκαλέσουν.
Αυτή είναι η προπαγάνδα που προβάλλουν τεχνηέντως και συστηματικά τα κέντρα του μητροπολιτικού καπιταλισμού, διά των μέσων ελέγχου και χειραγώγησης που διαθέτουν.
Αυτός είναι ο ολέθριος δογματισμός του Δ.Ν.Τ. που συστηματικά καταστρέφει τις εθνικές οικονομίες, εξαρθρώνει τις κοινωνικές πολιτικές και οδηγεί τις χώρες στην υποδούλωση και στο χάος. Διότι, ο οργανισμός αυτός, που ελέγχεται από την Ουάσιγκτον, όπως και άλλοι «όμοροι» του (ΟΟΣΑ, ΠΟΕ, Παγκόσμια Τράπεζα) όπου έδρασαν –σε χώρες του Τρίτου Κόσμου, της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής, της πρώην Σοβιετικής Ένωσης- δεν έχουν να επιδείξουν καμιά «επιτυχία», όπως παραδέχονται οι αναλυτές του. Και επιπλέον, μόνο τα συμφέροντα των ισχυρών εξυπηρετούν, όπως απέδειξαν διεθνούς φήμης οικονομολόγοι. Και ένας τέτοιος αποχαλινωμένος νεοφιλελευθερισμός προκαλεί περισσότερο κοινωνικά χάσματα, ανισότητες, φτώχεια, βία και πόλεμο, από ό,τι πρόοδο και ευημερία. Το να είναι, λοιπόν, μια χώρα υπόδουλη σ΄ αυτούς τους διεθνείς οργανισμούς τείνει να αποτελέσει το ίδιο και πιο εφιαλτικό σενάριο από το να ζήσει την περιπέτεια της απομόνωσης. Και επιπλέον, ενισχύεται διαρκώς η δήθεν ουτοπία πως στο εσωτερικό των επίσημων οικονομικό-πολιτικών υπερεθνικών σχηματισμών οι πιέσεις των λαών για κοινωνικές και δίκαιες πολιτικές είναι επικίνδυνες και απαγορευμένες από τις αγορές. Διπλό το αδιέξοδο!
Είναι όμως καιρός η δημοκρατία να ανακτήσει τη δυναμική που κάποιοι προσπαθούν να της στερήσουν, να βγει από ψευτοδιλήμματα που κάποιοι προσπαθούν να της θέσουν και να θεσπίσει νέους κανόνες που θα απελευθερώνουν την οικονομική δραστηριότητα, την επιχειρηματικότητα, την παραγωγικότητα και την εργασία από τα δεσμά των αποτυχημένων καπιταλιστικών πρακτικών, που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των λίγων, των ισχυρών. Είναι καιρός η δημοκρατία, η ουσιαστική δημοκρατία στον τόπο μας, να επανέλθει στο προσκήνιο, διεκδικώντας τον ιστορικό της ρόλο.
Πώς όμως θα συμβεί αυτό όταν «κατασκευάζονται» ελλείμματα, όταν στήνεται η αγχόνη του υπέρογκου εθνικού και δημόσιου χρέους, όταν βρισκόμαστε στο έλεος εξωθεσμικών κερδοσκοπικών κέντρων, όταν προκρίνεται ως σανίδα σωτηρίας η επιτήρηση και η χειραγώγηση της χώρας μας, όταν αναπτύσσεται κινδυνολογία ακόμη και για τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, όταν τα εξουσιαστικά υποκείμενα του τόπου μας ασπάζονται όλα τα παραπάνω και δείχνουν δουλική διάθεση συμμόρφωσης; Και πάνω απ΄ όλα, όταν εμείς μένουμε άπραγοι;
Συνάδελφοι. Η ανάταση της οικονομίας και η ανασυγκρότηση της πατρίδας μας μέσα στα παγκόσμια δρώμενα, και κυρίως τεκταινόμενα, δε θα γίνει -και δεν πρέπει να γίνει- πάλι με «πονηριές», ψέματα και αποτυχημένες συνταγές, που μόνο τα συμφέροντα των ισχυρών υπηρετούν. Θα γίνει -και πρέπει να γίνει- με πολιτικές που θα πηγάζουν από τον λαό, από τον πολίτη, και θα υπηρετούν αποκλειστικά και μόνο αυτόν. Με πολιτικές που θα επαναφέρουν στον προσκήνιο τον λαό και τον πολίτη. Έναν πολίτη που με τόλμη και αποφασιστικότητα θα αποδείξει πως είναι ένα ενεργό, δυναμικό, πολιτικό, δημιουργικό και παραγωγικό κύτταρο. Και όχι έναν πολίτη που θα αποδέχεται το ρόλο του εκμαυλισμένου φορολογούμενου, που η συνεισφορά του στην κρίση θα εκφυλίζεται στην αποδοχή του ψαλιδίσματος του μισθού του και των δικαιωμάτων του, που θα είναι άβουλος υπηρέτης του πελατειακού κράτους και των άνωθεν και ενίοτε έξωθεν εντολών.
Και η αρχή αυτή πρέπει να γίνει από τα κάτω, από τη βάση, από τα Α/θμια συνδικαλιστικά όργανα, από εμάς.
Και ως παιδαγωγοί, η δική μας ουσιαστική συμβολή μέσα σ΄ αυτήν την κρίση είναι πολύ πιο σημαντική. Με τη δική μας σκέψη, απαλλαγμένη από δεσμεύσεις, περιορισμούς και ψευτοδιλήμματα, οφείλουμε να διδάξουμε την διεκδίκηση και τους αγώνες ενάντια σε οποιονδήποτε μηχανισμό μεθοδεύει την φαλκίδευση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων, των ατομικών, κοινωνικών, πολιτικών και εθνικών δικαιωμάτων.
Ας κάνουμε την αρχή με την παρουσία μας και τις προτάσεις μας στις Γενικές Συνελεύσεις του κλάδου μας.
Για μας, αυτή είναι η ευκαιρία που μας προσφέρει η κρίση.
Ας επενδύσουμε.
Ας επενδύσουμε στο μέλλον της κοινωνίας μας, της πατρίδας μας, των παιδιών μας.
Διότι, αν δεν διδαχτούμε από το «άσχημο πριν» που μας οδήγησε στο «κακό τώρα», το «τώρα» θα γίνει το «πριν» ενός «εφιαλτικού μετά»!
Η αξιοπιστία και εγκυρότητα ενός πειράματος, όπως ορίζει η θεωρία της επιστημονικής έρευνας, έγκειται στην επανάληψή του και στη συστηματική και πολυφασική μελέτη των πορισμάτων του.
Ένα τέτοιο πείραμα βρίσκεται σε εξέλιξη τα τελευταία χρόνια. Επικεφαλείς του είναι τα «γεράκια» του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Σκοπός του είναι να αξιολογηθεί ο βαθμός ετοιμότητας και αποτελεσματικότητας τόσο των μηχανισμών «σχάσης» των εθνικών οικονομιών, που διαθέτει το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα (κερδοσκοπικές επιθέσεις από παγκόσμια χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, αρνητικές εκθέσεις από διεθνείς επενδυτικούς οίκους, αύξηση επιτοκίων δανεισμού), όσο και των μηχανισμών ελέγχου και χειραγώγησης αυτών (σύστημα δανειοδότησης, πολιτικοί εκβιασμοί, παραπομπή στο Δ.Ν.Τ., σύστημα επιτήρησης). Παράλληλος στόχος είναι ο έλεγχος των δυνατοτήτων και αντοχών που έχει το καπιταλιστικό οικοδόμημα, όταν κλυδωνίζεται και αμφισβητείται, να βρίσκει τρόπους «αντιστήριξης» και επιβεβαίωσης της αναγκαιότητας του. Το «κατάλληλο περιβάλλον» για την διεξαγωγή του πειράματος είναι η πρόκληση τεχνητής οικονομικής κρίσης, μέσα σε ένα ευρύτερα ασταθές οικονομικό περιβάλλον. Η επιλογή της χώρας-πειραματόζωου δε γίνεται με τυχαία δειγματοληψία. Γίνεται με συγκεκριμένα κριτήρια που καθορίζουν την έννοια του «αδύναμου κρίκου»: μια χώρα που βρίσκεται σε νευραλγική γεωπολιτική θέση, που εντάσσεται στις παρυφές του παγκόσμιου οικονομικού γίγνεσθαι, που ασθμαίνοντας προσπαθεί να ασπαστεί και να εφαρμόσει τις παγκόσμιες καπιταλιστικές επιταγές, δεκτική σε έξωθεν πιέσεις και υπαγορεύσεις και με έντονα εσωτερικά οικονομικά και κοινωνικοπολιτικά προβλήματα.
Το πρώτο θύμα ήταν η Αργεντινή. Το δεύτερο η Ελλάδα! Στην Ελλάδα διεξάγεται η δεύτερη φάση του πειράματος και συμμετέχουν και οι κραταιές ευρωπαϊκές καπιταλιστικές δυνάμεις.
Έτσι, η πολιτική στήριξη των ευρωπαίων ετέρων προς την Ελλάδα προϋποθέτει την υπαγωγή της σε ένα σύστημα πολλαπλού ασφυκτικού ελέγχου. Προϋποθέτει μια άγρια τριπλή επιτήρηση της χώρας από την Ε. Επιτροπή, την Ε.Κ.Τ. και το Δ.Ν.Τ.. Και απαιτεί επιπλέον συμπληρωματικά μέτρα, αν δεν αποδώσει το Σχέδιο Σταθερότητας και Ανάπτυξης που προσχηματικά έχουν εγκρίνει οι Βρυξέλλες. Και τα μέτρα αυτά, τα οποία είναι καταχωρημένα στο «Σχέδιο Β’» της ελληνικής κυβέρνησης, είναι υπαγορευμένα από το Δ.Ν.Τ., του οποίου οι συνταγές είναι άγρια νεοφιλελεύθερες και ανάλγητές. Ειδικότερα, απαιτεί κατάργηση βασικού μισθού, ψαλίδισμα των κοινωνικών παροχών και στραγγαλισμό του κοινωνικού κράτους, συρρίκνωση του δημόσιου τομέα με πλήρη παραχώρηση εδάφους στην ιδιωτικοποίηση, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων προς την κατεύθυνση της καταστρατήγησης των θεμελιωδών εργασιακών δικαιωμάτων και της νομιμοποίησης των εργοδοτικών αυθαιρεσιών. Μέτρα που δοκιμάστηκαν ως συνταγές «θεραπείας» με ολέθρια αποτελέσματα στην λατινική Αμερική και τώρα δοκιμάζονται και στην Ευρώπη.
Και τα μέτρα αυτά προβάλλονται ως «πανάκεια» για να βγει μια χώρα, για να βγει η Ελλάδα, από τη δίνη της οικονομικής κρίσης. Και ως εκ τούτου πρέπει να εφαρμοστούν απερίσπαστα και χωρίς «εθνικούς και κοινωνικούς συναισθηματισμούς». Προειδοποιούν έτσι τις κυβερνήσεις να μη φοβούνται το πολιτικό κόστος, την αύξηση των ανισοτήτων, τις κοινωνικές ταραχές. Διότι, όπως σε κάθε πόλεμο, οι παράπλευρες απώλειες είναι δικαιολογημένες και θεμιτές. Ας καταργηθεί, λοιπόν, η προστασία της απασχόλησης, η κοινωνική ασφάλιση, η κοινωνική πρόνοια. Ας κατεδαφιστεί, λοιπόν, το κοινωνικό κράτος. Ας ισοπεδωθούν, λοιπόν, όλες οι κατακτήσεις των κοινωνικών μαζών που με αίμα και αγώνες πέτυχαν. Ας πληρώσουν, εν τέλει, την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος οι εργαζόμενοι, χωρίς στο ελάχιστο να θιχτούν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και των πυλώνων του καπιταλιστικού συστήματος. Και όλα αυτά με το απαιτούμενα επισφράγισμα του αδιέξοδου οποιουδήποτε κοινωνικού αγώνα. Διότι, προβάλλεται ως αυταπόδεικτη η άποψη πως οι κοινωνικοί αγώνες, μεσούσης μιας τέτοιας κρίσης, μόνο περαιτέρω προβλήματα μπορούν να προκαλέσουν.
Αυτή είναι η προπαγάνδα που προβάλλουν τεχνηέντως και συστηματικά τα κέντρα του μητροπολιτικού καπιταλισμού, διά των μέσων ελέγχου και χειραγώγησης που διαθέτουν.
Αυτός είναι ο ολέθριος δογματισμός του Δ.Ν.Τ. που συστηματικά καταστρέφει τις εθνικές οικονομίες, εξαρθρώνει τις κοινωνικές πολιτικές και οδηγεί τις χώρες στην υποδούλωση και στο χάος. Διότι, ο οργανισμός αυτός, που ελέγχεται από την Ουάσιγκτον, όπως και άλλοι «όμοροι» του (ΟΟΣΑ, ΠΟΕ, Παγκόσμια Τράπεζα) όπου έδρασαν –σε χώρες του Τρίτου Κόσμου, της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής, της πρώην Σοβιετικής Ένωσης- δεν έχουν να επιδείξουν καμιά «επιτυχία», όπως παραδέχονται οι αναλυτές του. Και επιπλέον, μόνο τα συμφέροντα των ισχυρών εξυπηρετούν, όπως απέδειξαν διεθνούς φήμης οικονομολόγοι. Και ένας τέτοιος αποχαλινωμένος νεοφιλελευθερισμός προκαλεί περισσότερο κοινωνικά χάσματα, ανισότητες, φτώχεια, βία και πόλεμο, από ό,τι πρόοδο και ευημερία. Το να είναι, λοιπόν, μια χώρα υπόδουλη σ΄ αυτούς τους διεθνείς οργανισμούς τείνει να αποτελέσει το ίδιο και πιο εφιαλτικό σενάριο από το να ζήσει την περιπέτεια της απομόνωσης. Και επιπλέον, ενισχύεται διαρκώς η δήθεν ουτοπία πως στο εσωτερικό των επίσημων οικονομικό-πολιτικών υπερεθνικών σχηματισμών οι πιέσεις των λαών για κοινωνικές και δίκαιες πολιτικές είναι επικίνδυνες και απαγορευμένες από τις αγορές. Διπλό το αδιέξοδο!
Είναι όμως καιρός η δημοκρατία να ανακτήσει τη δυναμική που κάποιοι προσπαθούν να της στερήσουν, να βγει από ψευτοδιλήμματα που κάποιοι προσπαθούν να της θέσουν και να θεσπίσει νέους κανόνες που θα απελευθερώνουν την οικονομική δραστηριότητα, την επιχειρηματικότητα, την παραγωγικότητα και την εργασία από τα δεσμά των αποτυχημένων καπιταλιστικών πρακτικών, που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των λίγων, των ισχυρών. Είναι καιρός η δημοκρατία, η ουσιαστική δημοκρατία στον τόπο μας, να επανέλθει στο προσκήνιο, διεκδικώντας τον ιστορικό της ρόλο.
Πώς όμως θα συμβεί αυτό όταν «κατασκευάζονται» ελλείμματα, όταν στήνεται η αγχόνη του υπέρογκου εθνικού και δημόσιου χρέους, όταν βρισκόμαστε στο έλεος εξωθεσμικών κερδοσκοπικών κέντρων, όταν προκρίνεται ως σανίδα σωτηρίας η επιτήρηση και η χειραγώγηση της χώρας μας, όταν αναπτύσσεται κινδυνολογία ακόμη και για τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, όταν τα εξουσιαστικά υποκείμενα του τόπου μας ασπάζονται όλα τα παραπάνω και δείχνουν δουλική διάθεση συμμόρφωσης; Και πάνω απ΄ όλα, όταν εμείς μένουμε άπραγοι;
Συνάδελφοι. Η ανάταση της οικονομίας και η ανασυγκρότηση της πατρίδας μας μέσα στα παγκόσμια δρώμενα, και κυρίως τεκταινόμενα, δε θα γίνει -και δεν πρέπει να γίνει- πάλι με «πονηριές», ψέματα και αποτυχημένες συνταγές, που μόνο τα συμφέροντα των ισχυρών υπηρετούν. Θα γίνει -και πρέπει να γίνει- με πολιτικές που θα πηγάζουν από τον λαό, από τον πολίτη, και θα υπηρετούν αποκλειστικά και μόνο αυτόν. Με πολιτικές που θα επαναφέρουν στον προσκήνιο τον λαό και τον πολίτη. Έναν πολίτη που με τόλμη και αποφασιστικότητα θα αποδείξει πως είναι ένα ενεργό, δυναμικό, πολιτικό, δημιουργικό και παραγωγικό κύτταρο. Και όχι έναν πολίτη που θα αποδέχεται το ρόλο του εκμαυλισμένου φορολογούμενου, που η συνεισφορά του στην κρίση θα εκφυλίζεται στην αποδοχή του ψαλιδίσματος του μισθού του και των δικαιωμάτων του, που θα είναι άβουλος υπηρέτης του πελατειακού κράτους και των άνωθεν και ενίοτε έξωθεν εντολών.
Και η αρχή αυτή πρέπει να γίνει από τα κάτω, από τη βάση, από τα Α/θμια συνδικαλιστικά όργανα, από εμάς.
Και ως παιδαγωγοί, η δική μας ουσιαστική συμβολή μέσα σ΄ αυτήν την κρίση είναι πολύ πιο σημαντική. Με τη δική μας σκέψη, απαλλαγμένη από δεσμεύσεις, περιορισμούς και ψευτοδιλήμματα, οφείλουμε να διδάξουμε την διεκδίκηση και τους αγώνες ενάντια σε οποιονδήποτε μηχανισμό μεθοδεύει την φαλκίδευση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων, των ατομικών, κοινωνικών, πολιτικών και εθνικών δικαιωμάτων.
Ας κάνουμε την αρχή με την παρουσία μας και τις προτάσεις μας στις Γενικές Συνελεύσεις του κλάδου μας.
Για μας, αυτή είναι η ευκαιρία που μας προσφέρει η κρίση.
Ας επενδύσουμε.
Ας επενδύσουμε στο μέλλον της κοινωνίας μας, της πατρίδας μας, των παιδιών μας.
Διότι, αν δεν διδαχτούμε από το «άσχημο πριν» που μας οδήγησε στο «κακό τώρα», το «τώρα» θα γίνει το «πριν» ενός «εφιαλτικού μετά»!
Το πείραμα που αναφέρεται στο κείμενο σε τι ακριβώς στοχεύει; Να δούμε πως διαλύεται μια κοινωνία, ή πώς διαλύεται μια οικονομία; Τα αποτελέσματα του πειράματος και τα συμπεράσματα σε τι και ποιόν θα ωφελήσουν;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιές πολιτικές είναι εκείνες που θα φέρουν στο προσκήνιο τον πολίτη;
Εγώ νομίζω ότι δεν φταίνε πάντα κάποιοι άλλοι, κάποιοι αόριστοι, κάποιοι κακοί και μοχθηροί πλουτοκράτες. Φταίνε και οι κοινωνίες που αφήνονται στην αναξιοκρατία, το ρουσφέτι, την αντιπαραγωγική νοοτροπία, τους πολιτικάντηδες, τους φαύλους, την ήσσονα προσπάθεια, την ιοσοπέδωση,τη μιζέρια και το ραγιαδισμό. Ας δούμε καλύτερα πρώτα τα λάθη που άνοιξαν τις κερκόπορτες σε αυτούς τους έξωθεν, έστω, εχθρούς των μικρών και ανυπεράσπιστων λαών.
Προτείνω στον αναγνώστη του κειμένου να διαβάσει και το κειμενο του Ν. Δήμου "Ας υποθέσουμε" που βρίσκεται αναρτημένο στο Blog.